Het aanvankelijke parochieschooltje met één bouwlaag werd op initiatief van onderpastoor Rubbens gebouwd in 1880 en links ingepland van de nieuwgebouwde kerk van de wijk Ruiter op grond die aan de kerk en aan de pastorie geschonken werd door de familie Vermeulen. In die periode eigenaars van +/- 30% van alle gronden in Waasmunster Oorspronkelijk bestond het gebouw uit één bouwlaag. De populatie op de Ruiter was niet groot , het waren meestal landbouwersgezinnen die er zich vestigden. In 1904-1906 werd de bestaande school verhoogd met een bovenverdieping , sporen hiervan kan men nog zien in het metselwerk aan de zijgevels.

In 1929 volgde nog een kleine uitbereiding aan de achterzijde. Het was en bleef een eenvoudig bakstenen schoolgebouw met twee bouwlagen en een laag pannen zadeldak. De voorgevel is gekenmerkt door drie gegroepeerde smalle vensters. Na de bouw van de bovenverdieping had men beneden rechts van de inkom de kloosterlokalen en links van de gang de kapel van de zusters met daarnaast de ‘4 klaslokalen 2boven en 2 beneden. Op de bovenverdieping hadden de zusters hun slaapkamers naast de klaslokalen ,evenwel te bereiken via een trap in de gang. Een andere brede trap met ruime overloop leidde naar de gevestigde klaslokalen.

Veel later werden drie nieuwe klaslokalen gebouwd ( nu afgebroken ) een vijftal meters van het reeds bestaande gebouw, één van de lokalen was iets kleiner en werd gebruikt als kookklas voor de leerlingen van de vierde graad, een leuk plaatsje waar velen hun eerste soepje mochten bereiden. De school werd van 1881-1965 bediend door de Zusters van de Heilige Harten van Ninove.

Tijdens de weekends stelden de zusters H Harten de benedenverdieping en de speelplaats eveneens ter beschikking van de toenmalige verenigingen o.a. de Eucharistische Kruistocht, de BJB meisjes, de Boerinnenbond en veel vroeger nog een gevestigde toneelbond.

Van 1881 tot 1965 hebben de Zusters H Harten verbonden aan het klooster in Ninove op hun eigen manier en met de weinige middelen die ze hadden heel veel bijgedragen tot het onderwijs op deze parochie.

In 1965 werden de zusters terug geroepen naar hun moederklooster omwille van de slechte verstandhouding tussen pastoor Crosée en de drie zusters onderling.

Uiteindelijk besloten de Zusters van Ninove om geen vervangers meer te sturen en de gebouwen indien mogelijk van de hand te doen aan de Mariazusters van Franciscus, doch beide gemeenschappen raakten het niet eens over de aankoopprijs.

De Zusters H Harten besloten de hele bedoening dan maar privé te verkopen. Een echtpaar, getuige van Jehova, werd de nieuwe eigenaar van de oude gebouwen en namen hun intrek in het kloostergedeelte en dit tot frustatie van een aantal inwoners van de parochie. De vierde graad telde te weinig leerlingen en werd afgeschaft, twee kleuterklassen en drie graadklassen bleven over.

De Mariazusters werden bereid gevonden om de de zorg voor de kinderen van de Ruiter op zich te nemen maar enkel en alleen op voorwaarde dat pastoor Crozée ontslag nam als voorzitter van de inrichtende macht. Na heel wat tegenstand ging de deal toch door en het schooltje werd een fusieschool van de huidige Sint Franciscusschool in de Kerkstraat.

Het nieuwe schoolbestuur was voor de leerkrachten een zege: het verouderde schoolmeubilair werd vernieuwd en de bijna versleten plankenvloer werd bedekt met een laagje balatum. Nieuwe leerboeken en materialen weren aangekocht en kwamen ten goede aan het onderwijs.

Gedurende de jaren 1965- 1977 waren er heel wat verschuivingen, leerjaren die verhuisden naar de Centrumschool in de Kerkstraat. Net het verhaal van de tien kleine negertjes …..toen bleven er nog ……. In de loop der jaren wenste de eigenaar één van de klaslokalen op de verdieping voor zichzelf op en de derde graad lager onderwijs verhuisde naar het Centrum. De enige klas op de bovenverdieping raakte in verval.

Wanneer de kinderen het te druk maakten, danste het beeld van OL Vrouw op de kast.

Op buitensluitersdag was het de traditie dat de juf niet binnen mocht vooraleer ze een tractatie beloofde. De kinderen vonden het prettig dat de juf enige weerstand bood en er werd geduwd aan beide kanten van de deur toen plots de deur uit haar hengsels vloog, toen werden de kinderen en de juf “ timmerman.” Ook de trap werd een probleem ,begon te kraken als de kinderen iets te snel naar boven renden.

Uiteindelijk werden de lokalen op de verdieping door de inspectie afgekeurd en definitief gesloten, en in 1969 verhuisde de tweede graad eveneens naar de Kerkstraat. Bleven nog alleen de kleuterklasjes en de eerste graad over. Het oude gebouw diende helemaal ontruimd te worden. De Mariazusters hielden het voor bekeken en begonnen drastisch een nieuwe school te bouwen in de Oude Heerweg- Ruiter.

De eerste graad moest wijken voor de kleuterpopulatie en zou eveneens naar het Centrum gaan, maar Pastoor De Munter wou zijn eerste communiekantjes in zijn parochie houden en bood een lokaal aan voor één jaar in zijn pastorie tot de nieuwbouw klaar was. Zo kwam er een einde aan de vele jaren oud schoolgebouw, het is momenteel erfgoedproject dat omgevormd is tot privéwoning.

Evolutie

Lokalen verwarmd met houtkachels, ’ s morgens diende de leerkracht zelf hout in het houtkot ( aanbouw tussenverdieping ) en kolen uit het kolenkot te halen. Later in de jaren 70 werden de kolenkachels vervangen door gaskachels. Op de bovenverdieping hadden de lokalen een plankenvloer, éénmaal per jaar werd die duchtig geschuurd door leerlingen en de leerkracht. Kinderen moesten op de overloop van de trap schoenen uitdoen en sloefen aantrekken. De lessenaar van de juf stond op een trede die de lengte van de muur volgde, plaats genoeg om een strafje uit te zitten op de knietjes

Ouderwetse banken Pen en inktpot … en dikwijls een lelijke vlek ook op de nieuwjaarsbrief. Turnen, grondoefeningen gewoon op de speelplaats. En de opstelling van het “ theater” op de speelplaats ( verhoging in hout ) voor de plechtige prijsuitdeling door burgemeester, schepenen, pastoor en voorzitters van de kerkraad.

De oude gebouwen werden herbestemd tot woning

Herinneringen bleven…. de plankenvloer die twee maal per jaar werd geschuurd, de verouderde banken…de ronde kachels, het houtkot en het kolenkot…de inktpot en de pen, De lei en de griffel…de lessenaar op de trede …naaien en breien….de jaarlijkse expositie met de handwerkjes …. kleren passen voor de processie en de jaarlijkse prijsuitdeling.

Dit zijn de vele mooie herinneringen die nog steeds vasthangen aan de oude geklasseerde gebouwen die diep opgeborgen liggen in het hart van menige Ruiteraars